Hij stapte in zijn auto en stak de printkaart in het dashboard. De ledjes begonnen te branden en het schermpje vertelde hem dat hij zijn riem om moest doen. De bijbehorende stem had hij uitgeschakeld, hij vond niets zo erg als die kille computerstem die op neutrale toon bevelen gaf. "Klereding, ik ben je zat", dacht hij terwijl hij zijn riem omdeed.
Hij tikte de bestemming in en startte de motor. De regen sloeg op het dak neer, en hij herinnerde zich nog de tijd dat regen alleen maar lastig was omdat je nat werd.
De auto schoof automatisch in zijn parkeerplaats en hij werd zich weer bewust van zijn omgeving. Hij stapte uit, ritste zijn jas dicht en stapte het gore trapportaal binnen.
20 jaar daarvoor zat men plannen te maken om het milieu te redden. 50 jaar daarvoor werd het rapport van de Club van Rome gepubliceerd. Niet zo gek lang daarvoor waren er nog geen mensen. Binnenkort ook niet meer.