Ik liep naar huis. Het was een verschrikkelijk koude dag met veel regen. De druppels liepen mijn jas in en de wind sneed als messen door me heen. Het was zwaar om te lopen, de wind hield me tegen als een reusachtige hand. Ik ritste mijn jas nog wat extra dicht. Natuurlijk hielp het niet. Zelfs met een dikke jas was ik verkleumt tot op het bot. Toen ik eindelijk op de stoep voor het huis stond en de deur opendeed zag ik het pas. Mijn ouders zaten aan de tafel tegenover een politie agent. Ik schrok zo erg dat ik de deur dichtsmeet met de sleutels er nog in aan de buitenkant. Ik rende met mijn modderschoenen en mijn doorweekte jas naar binnen. ‘Wat is er gebeurd?’ Schreeuwde ik in paniek. ‘Rustig aan Isabel.’ Zei mijn moeder. ‘Trek je jas uit, doe wat droogs aan en kom dan rustig even zitten, oké?’ Ik keek in haar gezicht. Ze probeerde er natuurlijk kalm uit te zien maar ik zag aan haar ogen dat ze bezorgd was. Maar over wat? Het enige dat ik nu al wist was dat het niet goed was. Ik rende naar de hal om mijn jas en mijn schoenen uit te doen. Toen rende ik naar boven. Ik liet natte voetstappen achter op de trap. Door de haast gleed ik uit op de gladde vloer. Een stekende pijn ging door mijn pols waarmee ik me opgevangen had. Maar er was nu geen tijd voor pijn. Ik moest weten wat er aan de hand was. Ik merkte dat ik erg langzaam omkleedde. Een deel van mij zag er tegen op om slecht nieuws te horen. Niet nu het ook nog zo’n vervelende dag was geweest op school. Ik rende weer naar beneden. De politieagent gebaarde me om te gaan zitten op een stoel die tussen mijn ouders in was gezet. ‘Oké,’ hij aarzelde even ’ Isabel, ik heb slecht nieuws, en ik wil wat vragen stellen.’ De politieagent zag er erg jong uit. Hij was vast nog pas net agent geworden. En dan meteen slecht nieuws doen, ik had bijna medelijden met hem. ‘Je hebt vast wel gemerkt dat Anna vandaag niet op school was’ vervolgde hij. ‘Ja’ antwoorde ik voorzichtig. ‘Ik dacht dat ze ziek was.’ ‘Dat is ook wat haar ouders tegen de schoolleiding hadden gezegd, maar Anna is vannacht niet thuis gekomen.’ Ik schrok van de koudheid in zijn stem waarmee hij het zei. Anna, niet thuis gekomen! Het drong langzaam tot me door. Ik voelde een afschuwelijk gevoel in mijn buik. ‘Isabel, we wilden weten of jij er misschien meer van weet. Anna had het namelijk de dag voor haar verdwijning over jou.’ ‘Maar, dat is toch heel normaal!’ zei ik harder dan ik bedoelde. ‘Anna is mijn beste vriendin! Ik heb niets met haar verdwijning te maken! Hoe komen jullie er eigenlijk bij!? Ik zou haar nooit wat aan kunnen doen.’ Inmiddels liepen de tranen over mijn wangen. Anna, ze zou dit weer nooit overleven! Als ik amper de weg naar huis vond terwijl ik hier al jaren woon, hoe kan zij dan de weg terug vinden van waar ze nu is? Ik merkte dat ik al meteen aannam dat ze verdwaald was. Maar misschien was ze wel ontvoerd! Langzaam begonnen alle gedachten uit mij weg te vagen. Ik dacht niets meer. Ik zat daar maar verstijfd te luisteren naar die politieagent.