Verhaal waar ik nog geen titel voor heb bedacht 3

[Lola]

Ik belde aan. De deur ging open. Het bange gezicht van Sara stak naar buiten. ‘Oh jij bent het, ik schrok al. Ik zag niet wie het was. Kom snel binnen!’ Ik stapte naar binnen en werd meteen verwelkomd door de stank van schimmel en alcohol. Ik werd misselijk. ‘Wat is er?’ vroeg Sara. ‘Niets hoor.’ Antwoorde ik. Ik ging echt niet zielig lopen doen. ‘Waar was je vannacht? Ik ging je zoeken, maar ik kon je nergens vinden. Ik was met wat vrienden blijven slapen.’ Antwoordde ik. ‘Sorry ik had moeten bellen, maar ik was de tijd helemaal vergeten. Toen ik aan bellen dacht was het al te laat. Ik wilde je niet wakker bellen.’ Wat kon ik veel te goed liegen. Vroeger loog ik nooit. Ik kon ook niet liegen. Maar de laatste tijd moest ik zo veel liegen, dat ik bijna niet anders deed. Liegen over mijn ouders, over mijn thuissituatie, over van alles en nog wat. Het maakte niet meer uit. Ik loog zonder dat ik het door had. Ik had overal wel een smoesje voor. Ik hing mijn jas op en liep naar de huiskamer. Ik zag dat Sara aan het schrijven was voor ik binnen kwam. Het zal wel haar dagboek zijn dacht ik. Ik vond dat ik er niet in mocht lezen. Als ik een dagboek had zou ik het ook niet leuk vinden als iemand het las. Ik liep naar de koelkast om te kijken of er nog wat te eten was. Ja, een blik soep en wat droge pasta. Ik vroeg of Sara al wat gegeten had en nam de soep. Ik deelde het in tweeën en gaf de helft aan Sara. Ze keek me boos aan. ‘Ik zei toch dat ik al gegeten had!’ Beet ze me toe. ‘Je ziet er zo mager uit dat je best nog wat kan gebruiken.’ Antwoorde ik. ‘Je lijkt wel een of andere anorexia patiënt!’ Oeps. Dat had ik niet moeten zeggen. Sara begon te huilen en rende naar boven. Ze had in alle haast haar soep uit mijn handen geslagen. Nu was er ook nog soep verspild. Veel erger kon het toch niet worden.