Ik heb iets met tassen (ik droom ook vaak dat ik mijn tas kwijt ben...), daarom vind ik dit gedicht van Jos Versteegen uit 1956 zo mooi!
Draagtas
Ik droomde dat mijn oude tas
heel onverwacht gestorven was.
Ik droeg haar zingend naar het graf
en ik bewees haar alle eer
ik legde rode rozen neer
omdat ik zo veel om haar gaf.
Mijn tas moest al mijn lasten dragen
een liter melk, een pondje prei,
een kilo vette balkenbrij,
een winterwortel vol met zand,
een stokvis en een kamerplant.
Mijn tas moest al mijn lasten dragen
een bakje bami, gloeiend heet,
sportkleren, stinkend van het zweet,
een natte krant, een roddelblad,
een jonge hond, een zieke kat.
Ik droomde dat mijn oude tas
heel onverwacht gestorven was.
Ik droeg haar zingend naar het graf
en ik bewees haar alle eer
ik legde rode rozen neer
omdat ik zoveel om haar gaf.
Maar toen ik eenmaal wakker was,
toen stond ze daar, mijn oude tas,
als altijd vlekkerig verkleurd,
en er was niets met haar gebeurd.
Ik ging gewoon met haar op pad,
we liepen samen door de stad.
Mijn tas moest al mijn lasten dragen
aardappels, sokken, stinkkaas, chloor,
een afgesneden varkensoor,
een kleine kerstboom met een kluit,
wat mierengif en rattenkruit,
een bloederige entrecôte
en zeven kilo roggebrood.
Goddank zeg tassen gaan niet dood.