Het moment is aangebroken. Tijd om afscheid te nemen. Louis staat voor me met in zijn ene hand een tas en in zijn andere hand een klein beertje. Louis is mijn beste vriend en dat zal hij ook voor altijd blijven. Waarom moest hij nou naar Doncaster verhuizen?! Ik en Louis. Al jaren bevriend. Hij is nu 10 jaar en ik ben 7. Nu moet ik al afscheid nemen van mijn beste vriend. De trein komt aanrijden en wanhopig kijkt Louis achterom. Een traan verschijnt in mijn ooghoek. 'Ik heb nog iets voor je' Zeg ik zachtjes. Met mijn kleine handjes rijk ik naar mijn broekzak. De sleutelhanger met een foto van ons twee samen op het strand geef ik aan Louis. Bij hem worden ook zijn oogjes waterig. 'Dankje' Fluistert hij als hij mijn cadeautje in zijn kleine handjes heeft. 'Ik heb ook iets voor jou' Ook hij pakt iets uit zijn zak. Hij haalt een klein doosje tevoorschijn en rijkt het mij aan. Nieuwsgierig kijk ik wat erin zit. Een blinkende ring komt tevoorschijn. Een mooie zilveren ring met een hartje erop. In het hartje zit een klein diamantje. 'Dankje' Fluister ik. 'Ik moet nu gaan' Zegt hij teleurgesteld. Mijn kleine armpjes sla ik om zijn nek heen. Zo staan we in een knuffel terwijl de tranen over onze wangen stromen. Zijn armen glijden van me af en zo komen we uit de knuffel. 'Ik ga je missen... Vergeet me alsjeblieft niet' Smeek ik met tranen in mijn ogen. 'Ik ga jou ook heel erg missen en natuurlijk vergeet ik je niet' Door zijn waterige oogjes heen zie je toch een glimlach. Langzaam draait hij zich om en begint naar de trein te lopen. Als hij uit het zicht is verdwenen kijk ik naar het enige wat ik nog van hem heb. De ring.