Een oud gedicht van mij: Toen ik niet kon slapen.

[Lola]

Ik kan niet slapen.
Ben gestrest.
Moe maar toch klaarwakker.

Blijf maar piekeren over dat ene dat me eerst niets kon schelen.

Zodra het donker wordt schiet ik in de stress.
Vragen, antwoorden, nog meer vragen.

Nog geen dag te zien.
Kijken hoe laat het is, in paniek raken, weer kijken, nog meer paniek.

Lezen voor de afleiding.
Werkt niet, schrijven, werkt ook niet.

En als ik net de moed wil opgeven, val ik in slaap met de gedachte:
Het komt wel goed.